In de categorie "Dat moet je gelezen hebben" staan vele boeken die het lezen niet waard zijn. Er staan een paar boeken in die het dubbel waard zijn, en er zijn een heleboel boeken die er onterecht niet in staan.
De Il Decamerone van Giovanni Boccaccio is er eentje dat meer dan terecht wel in de lijst opgenomen is. Het boek heeft op zijn eentje meer impact op de verhaalkunst en de tekening van de tijdsgeest dan veel gerenomeerde werken die op de naam teren, maar niet tegen de tijdsdruk bestand waren.
Ik heb er vroeger stukken uit gelezen, maar nooit het volledige boek verwerkt. Het komt op mijn beruchte lijstje te staan.
En nummer elf van de Pantheonreeks komt de rij vervoegen. Roger Martin du Gard is een grote onbekende voor mij. Een naam, nog geen auteur. Ik ben nieuwsgierig.
Tijdens het week-end ben ik ook een geschiedkundig werk over Oudenaarde tegen het lijf gelopen. "De Militaire Geschiedenis van Oudenaarde tot 1900" door Dokter J.P. Deweer, e.r. Lt. Kol.Med.
Deze brave man lijdt een ogenschijnlijk verborgen leven in ons stadje. Hij is hier gekend als oud-oogarts, en de helft van de bevolking, zoniet meer, is langs zijn rustige autoriteit gepasseerd om de ogen te laten onderzoeken en om de aangepaste bril te gaan kopen. Ik heb hetzelfde gedaan.
Maar dr. Deweer is meer. Hij is de drijvende kracht achter Oudenaardes geschiedkundige Kring. De amateur-vorsers die het verleden uitspitten om meer te weten over het verleden van hun stad en streek deden dat onder de rustige, deskundige en stimulerende leiding van een man die steeds de eenvoudige stadsgenoot bleef voor iedereen.
Het werk dat ik nu in handen heb, zal de opvolger worden van mijn Keltenboek, hoewel het een pak moeilijker te lezen lijkt dan het voorgaande. Maar geschiedenis is geen gemakkelijke materie, en geschiedenis lezen is niet bladzijden verslinden en titels vernoemen onder het mompelen van "Ja, dat heb ik ook gelezen"-zinnetjes. Het zal net zoals het vorige werk er eentje van tijd en inspanning worden. Met plezier gedaan, denk ik dan maar.
Ten slotte is er nog de 23ste Wereldkartoenale Knokke-Heist '84, onder de titel: De mens wil Lachen. Ooit, als jonge kerel ben ik begonnen elk jaar de uitgave in de davidsfondsreeks jaar na jaar aan te schaffen, maar de tijd heeft er anders over beslist. En nu vind ik langzamerhand de ontbrekende delen terug. Niet alles is nog even grappig of mooi als toen, maar het is jeugdsentiment. En ik houd van die glimlach, die onwillekeurig op mijn gezicht komt als ik dit doorblader. Onweerstaanbaar.
De Il Decamerone van Giovanni Boccaccio is er eentje dat meer dan terecht wel in de lijst opgenomen is. Het boek heeft op zijn eentje meer impact op de verhaalkunst en de tekening van de tijdsgeest dan veel gerenomeerde werken die op de naam teren, maar niet tegen de tijdsdruk bestand waren.
Ik heb er vroeger stukken uit gelezen, maar nooit het volledige boek verwerkt. Het komt op mijn beruchte lijstje te staan.
En nummer elf van de Pantheonreeks komt de rij vervoegen. Roger Martin du Gard is een grote onbekende voor mij. Een naam, nog geen auteur. Ik ben nieuwsgierig.
Tijdens het week-end ben ik ook een geschiedkundig werk over Oudenaarde tegen het lijf gelopen. "De Militaire Geschiedenis van Oudenaarde tot 1900" door Dokter J.P. Deweer, e.r. Lt. Kol.Med.
Deze brave man lijdt een ogenschijnlijk verborgen leven in ons stadje. Hij is hier gekend als oud-oogarts, en de helft van de bevolking, zoniet meer, is langs zijn rustige autoriteit gepasseerd om de ogen te laten onderzoeken en om de aangepaste bril te gaan kopen. Ik heb hetzelfde gedaan.
Maar dr. Deweer is meer. Hij is de drijvende kracht achter Oudenaardes geschiedkundige Kring. De amateur-vorsers die het verleden uitspitten om meer te weten over het verleden van hun stad en streek deden dat onder de rustige, deskundige en stimulerende leiding van een man die steeds de eenvoudige stadsgenoot bleef voor iedereen.
Het werk dat ik nu in handen heb, zal de opvolger worden van mijn Keltenboek, hoewel het een pak moeilijker te lezen lijkt dan het voorgaande. Maar geschiedenis is geen gemakkelijke materie, en geschiedenis lezen is niet bladzijden verslinden en titels vernoemen onder het mompelen van "Ja, dat heb ik ook gelezen"-zinnetjes. Het zal net zoals het vorige werk er eentje van tijd en inspanning worden. Met plezier gedaan, denk ik dan maar.
Ten slotte is er nog de 23ste Wereldkartoenale Knokke-Heist '84, onder de titel: De mens wil Lachen. Ooit, als jonge kerel ben ik begonnen elk jaar de uitgave in de davidsfondsreeks jaar na jaar aan te schaffen, maar de tijd heeft er anders over beslist. En nu vind ik langzamerhand de ontbrekende delen terug. Niet alles is nog even grappig of mooi als toen, maar het is jeugdsentiment. En ik houd van die glimlach, die onwillekeurig op mijn gezicht komt als ik dit doorblader. Onweerstaanbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten