Met zijn Dagboek van een poes heeft Remco Campert getracht het leven van een doorsnee poes te tekenen. Net wat ik een aantal jaren geleden ook eens gedaan heb, toen wij thuis nog katten hielden, en er af en toe een echt markant beest door de tuin en het huis sloop. Koppie, heette ze, en ze staat nog op een foto op de huwelijksdag van mijn oudste zus.
Koppie is voor mij altijd het prototype van de huiskat geweest en gebleven. Een kat wordt automatisch vergeleken met haar, net zoals ons huidig hondje onvermijdelijk vergeleken wordt met het plotseling bij ons aanbelande pinchertje, die uitgehongerd in de berm lag, niet meer wetende waarheen, en mensenschuw door ervaring in het zwerven.
Piko is dus niet Jacky, net zomin als om het even welke kat ooit Koppie zou kunnen zijn.
Campert is ook Ria Scarphout niet. Hij beschijft koel, met enige humor en poëzie het dagdagelijkse leven van een poes die haar eigen gang blijft gaan, ondanks de ingrepen en pogingen tot invloed van de staartlozen. Net zoals ik het toen gedaan heb, eigenlijk een beetje van hetzelfde. En helaas even inhoudsloos. Gelukkig heb ik geen naam, maar hij heet Remco Campert, en hij hoeft er, voor dit werkje altans, niet fier op te zijn.
Ria Scarphout heeft met Potdommetje evenmin grote literatuur geschreven. Maar vergelijken is hier niet mogelijk. Zij schreef een boekje om pijn voor het verlies te verwerken, en die pijn kan een ander toch altijd maar fragmentarisch beleven, begrijpen. Empathie is begrensd. Maar Ria scarphout heeft altans dit voor op Campert: zij heeft een originele vorm gecreëerd. Het is ook een soort dagboek, maar dan zonder voortschrijdende dagen. En het is een halfdialoog tussen haar echtgenoot en haarzelf. "Jan zegt:", en Ria geeft er haar antwoord of commentaar op. Soms maar enkele woorden , soms een ganse bladzijde.
Beide boekjes zijn anders, niet vergelijkbaar, en het zou niet mooi van me zijn op basis daarvan toch een oordeel uit te spreken. Het is beter te leven met de vaststelling dat ik meer van de gevoeligheden van Ria houd, dan van de verhalende beschrijvingen uit het leven van de eenzelvige kat onder de katten van Remco.
Koppie is voor mij altijd het prototype van de huiskat geweest en gebleven. Een kat wordt automatisch vergeleken met haar, net zoals ons huidig hondje onvermijdelijk vergeleken wordt met het plotseling bij ons aanbelande pinchertje, die uitgehongerd in de berm lag, niet meer wetende waarheen, en mensenschuw door ervaring in het zwerven.
Piko is dus niet Jacky, net zomin als om het even welke kat ooit Koppie zou kunnen zijn.
Campert is ook Ria Scarphout niet. Hij beschijft koel, met enige humor en poëzie het dagdagelijkse leven van een poes die haar eigen gang blijft gaan, ondanks de ingrepen en pogingen tot invloed van de staartlozen. Net zoals ik het toen gedaan heb, eigenlijk een beetje van hetzelfde. En helaas even inhoudsloos. Gelukkig heb ik geen naam, maar hij heet Remco Campert, en hij hoeft er, voor dit werkje altans, niet fier op te zijn.
Ria Scarphout heeft met Potdommetje evenmin grote literatuur geschreven. Maar vergelijken is hier niet mogelijk. Zij schreef een boekje om pijn voor het verlies te verwerken, en die pijn kan een ander toch altijd maar fragmentarisch beleven, begrijpen. Empathie is begrensd. Maar Ria scarphout heeft altans dit voor op Campert: zij heeft een originele vorm gecreëerd. Het is ook een soort dagboek, maar dan zonder voortschrijdende dagen. En het is een halfdialoog tussen haar echtgenoot en haarzelf. "Jan zegt:", en Ria geeft er haar antwoord of commentaar op. Soms maar enkele woorden , soms een ganse bladzijde.
Beide boekjes zijn anders, niet vergelijkbaar, en het zou niet mooi van me zijn op basis daarvan toch een oordeel uit te spreken. Het is beter te leven met de vaststelling dat ik meer van de gevoeligheden van Ria houd, dan van de verhalende beschrijvingen uit het leven van de eenzelvige kat onder de katten van Remco.
Het is wel mooi hoe ik aan dat boekje gekomen ben. Op de website van dDe Bezige Bij kan je meedoen aan een maandelijkse wedstrijd. Ik heb daar enige tijd geleden ooit eens op gereageerd, en ben dat daarna prompt vergeten, aangezien ik toch nooit iets win. Maar dat liep deze keer toch anders. De Post bracht me op 12 januari een pakje, met dit boekje erin, en een begeleidend briefje.
Gefeliciteerd, zegt De Bezige Bij, U bent 1 van de 5 winnaars van een gesigneerd exemplaar van :
Dagboek van een poes
Remco Campert.
Vijf werden er uitgeloot, en ik heb er toch wel eentje van, hehe! Gesigneerd dan nog. Bedankt, Bezige Bij, en bedankt ook Remco!
Gefeliciteerd, zegt De Bezige Bij, U bent 1 van de 5 winnaars van een gesigneerd exemplaar van :
Dagboek van een poes
Remco Campert.
Vijf werden er uitgeloot, en ik heb er toch wel eentje van, hehe! Gesigneerd dan nog. Bedankt, Bezige Bij, en bedankt ook Remco!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten