Nonkel Jerom is heengegaan. Op maandag 17 november, net 87 geworden, heeft hij ons verlaten. Zoals een gelukkige mens, zich niet meer bewust van de wereld rondom hem, is de vlam gedoofd, stillekes, zonder verder vertoon.
Op 27 augustus, uitgerekend op wat de 89ste verjaardag van mijn vader had kunnen zijn, heb ik zijn literaire betekenis voor Vlaanderen toegelicht. Als je dan bovendien in acht neemt, dat hij zelfs het schrijven van facturen aan zijn broer overliet, weet je dat hij een eerder beperkt oeuvre achtergelaten heeft. Voor het dorp is echter een kleurrijk man van het toneel verdwenen. En zijn familie verliest een pater familias, en helaas in zijn laatste jaren, een bron van zorg. Maar bovenal heeft hij in die eerste functie de oude familietraditie, dat op één januari de zeer grote familie in het voorouderlijk huis tesamen kwam, in stand gehouden.
Hard werken is zijn keuze geweest, genieten van de voetbal en enige pinten bier daarna waren zijn zondagse ontspanning, de duiven kregen hun dagelijkse zorg, en bovenal de paardenkoers haalde hem in euforische stemming.
Gisteren was die zeer grote familie bijna voltallig aanwezig op zijn uitvaart. Zijn beide broers, de talloze neven en nichten, hun aangetrouwden en hun kinderen en kleinkinderen, alsmede de dorpsgenoten die de eerste aanval van de winter wilden trotseren, hebben hem een waardig afscheid bezorgd.
Literair Vlaanderen mist niet veel. Wij wel.
Op 27 augustus, uitgerekend op wat de 89ste verjaardag van mijn vader had kunnen zijn, heb ik zijn literaire betekenis voor Vlaanderen toegelicht. Als je dan bovendien in acht neemt, dat hij zelfs het schrijven van facturen aan zijn broer overliet, weet je dat hij een eerder beperkt oeuvre achtergelaten heeft. Voor het dorp is echter een kleurrijk man van het toneel verdwenen. En zijn familie verliest een pater familias, en helaas in zijn laatste jaren, een bron van zorg. Maar bovenal heeft hij in die eerste functie de oude familietraditie, dat op één januari de zeer grote familie in het voorouderlijk huis tesamen kwam, in stand gehouden.
Hard werken is zijn keuze geweest, genieten van de voetbal en enige pinten bier daarna waren zijn zondagse ontspanning, de duiven kregen hun dagelijkse zorg, en bovenal de paardenkoers haalde hem in euforische stemming.
Gisteren was die zeer grote familie bijna voltallig aanwezig op zijn uitvaart. Zijn beide broers, de talloze neven en nichten, hun aangetrouwden en hun kinderen en kleinkinderen, alsmede de dorpsgenoten die de eerste aanval van de winter wilden trotseren, hebben hem een waardig afscheid bezorgd.
Literair Vlaanderen mist niet veel. Wij wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten