Vandaag heb ik toch weer een ontdekking gedaan. Een ontdekking die geen potten zal breken, maar die toch mooi is, omdat je er de verlangens van de auteur in wording in terugvindt.
Het boekje heet Verteld, of zo," met als bijtitel: "schrijvers schrijven". En de schrijver in kwestie heeft er zijn naam niet in vermeld. Maar ik ken hem wel. Want in dit exemplaartje steekt er een brief, waarin hij aan iemand vraagt zijn werkstuk te onderzoeken, en om er een ongezouten mening over te geven. Ik respecteer zijn anonimiteit.
Mooi is dat de ontvanger in rode inkt zijn (voor)naam gezet heeft, en in drukletters een beetje lager het woord "Proefballonnetje". Binnenin zijn er een aantal correcties ingeschreven: de interpunctie aangepast, sommige woorden geschrapt of vervangen of de bladspiegel verbeterd door verschuivingen.
Ook de verklaring dat niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd of openbaar gemaakt worden door allerhande middelen is niet de klassieke. Ik wil ze u dan ook niet onthouden.
Copyright: geen.
Het zou een te grote eer zijn voor de 'verteller, of zo' indien alles van deze uitgave zou worden vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotocopie, microfilm of welke andere wijze ook, zonder voorafgaandelijke toestemming van de 'verteller, of zo'.
Wettelijk depot: geen.
Een zeer verzorgd boekje, dat helaas nog een beetje aan lay-out- en voorbladzorg nood heeft, maar dat weet de auteur dus zelf ook. Doel is een groep mensen die aan een bepaalde ziekte lijden, een morele en financiële riem onder het hart te steken. Niets anders. Pretentieloze leesbladzijden, het woord literatuur ontkent de auteur zelf. Eerlijk, mooi, hartverwarmend naief, en dus oergoed want echt. Dit boekje komt naast Potdommetje van Ria Scarphout te staan.
Een verkapte hagiografie werd door Kardinaal Suenens geschreven over "Koning Boudewijn, Het getuigenis van een Leven". Uitgegeven bij Lannoo Tielt, door FIAT: Fraternity International Apostolic Team. Een beetje oubollige stijl, gehanteerd door een oubollig man, die op het ogenblik dat hij dit schreeft, reeds negentig jaar was. Het is hem vergeven. De visie en de getuigenis zijn van veel groter belang. En Zuster Marie à Cruce, die dit boekje aangeboden kreeg, zal er zeker haar hart aan hebben kunnen ophalen. En daar dient een boek toch voor: er iets uithalen.
Hier nog een versie van De Avonturen van Don Quichote, door Miguel De Cervantes Saavedra. Helaas nergens ook maar de minste aanduiding van een jaartal, een wettelijk depot of was dan ook, dat de leeftijd van dit werk verraad. Goed verzorgd, met slechts een scheur in het laatste blad, en vooraan een stempel die je leert dat het werd Aangeboden door Milac-Brakel. Slechts weinige soldatenhanden hebben hun geassorteerde ogen dit werk aangeboden ter lektuur. Spijtig, maar begrijpelijk. Je moet een echte literatuurfanaat zijn om op 18 jarige leeftijd dit werk gedurende één dienstplicht te doorworstelen, en geen van alle zuip- en andere orgieën en andere soldateske bezigheden te missen. Milac moest beter geweten hebben.
Jean van der Aa heeft met Niets dan goeds, Grafschriften en andere nonsensgedichten gedaan wat zijn hart hem voorschreef: nonsens tot een glimlachverwekkende verzameling kneden. Ik vind het alleszins heerlijk, het doet me terugdenken aan een les Nederlandse literatuur tijdens mijn derde jaar humaniora, waar we het verschijnsel 'Grafschriften' (epitafen !) in extenso bestudeerd hebben. En dat is me vooral bijgebleven omdat de leraar voortdurend hikkend van het lachen weer een nieuwe 'goeie' debiteerde. Hier rust Hilarion Thans. Altans...
In 1984 mocht dit niemendalletje bij de Novella-uitgeverij te Amersvoort op de makrt gegooid, opgeraapt worden voor twee en een halve Florijn. Vandaag iets goedkoper.
En tenslotte heb ik er nog ééntje voor de lijst "absoluut te lezen": Parsival, de geschiedenis van de graal door Chrestien de Troyes, een Phoenix-Pocket van Standaard Boekhandel. Het werk is weliswaar niet in de klassieke versvorm, maar door Sandkühler in modern proza omgezet. Leest misschien gemakkelijk. We zien wel.
Het boekje heet Verteld, of zo," met als bijtitel: "schrijvers schrijven". En de schrijver in kwestie heeft er zijn naam niet in vermeld. Maar ik ken hem wel. Want in dit exemplaartje steekt er een brief, waarin hij aan iemand vraagt zijn werkstuk te onderzoeken, en om er een ongezouten mening over te geven. Ik respecteer zijn anonimiteit.
Mooi is dat de ontvanger in rode inkt zijn (voor)naam gezet heeft, en in drukletters een beetje lager het woord "Proefballonnetje". Binnenin zijn er een aantal correcties ingeschreven: de interpunctie aangepast, sommige woorden geschrapt of vervangen of de bladspiegel verbeterd door verschuivingen.
Ook de verklaring dat niets uit deze uitgave mag verveelvoudigd of openbaar gemaakt worden door allerhande middelen is niet de klassieke. Ik wil ze u dan ook niet onthouden.
Copyright: geen.
Het zou een te grote eer zijn voor de 'verteller, of zo' indien alles van deze uitgave zou worden vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotocopie, microfilm of welke andere wijze ook, zonder voorafgaandelijke toestemming van de 'verteller, of zo'.
Wettelijk depot: geen.
Een zeer verzorgd boekje, dat helaas nog een beetje aan lay-out- en voorbladzorg nood heeft, maar dat weet de auteur dus zelf ook. Doel is een groep mensen die aan een bepaalde ziekte lijden, een morele en financiële riem onder het hart te steken. Niets anders. Pretentieloze leesbladzijden, het woord literatuur ontkent de auteur zelf. Eerlijk, mooi, hartverwarmend naief, en dus oergoed want echt. Dit boekje komt naast Potdommetje van Ria Scarphout te staan.
Een verkapte hagiografie werd door Kardinaal Suenens geschreven over "Koning Boudewijn, Het getuigenis van een Leven". Uitgegeven bij Lannoo Tielt, door FIAT: Fraternity International Apostolic Team. Een beetje oubollige stijl, gehanteerd door een oubollig man, die op het ogenblik dat hij dit schreeft, reeds negentig jaar was. Het is hem vergeven. De visie en de getuigenis zijn van veel groter belang. En Zuster Marie à Cruce, die dit boekje aangeboden kreeg, zal er zeker haar hart aan hebben kunnen ophalen. En daar dient een boek toch voor: er iets uithalen.
Hier nog een versie van De Avonturen van Don Quichote, door Miguel De Cervantes Saavedra. Helaas nergens ook maar de minste aanduiding van een jaartal, een wettelijk depot of was dan ook, dat de leeftijd van dit werk verraad. Goed verzorgd, met slechts een scheur in het laatste blad, en vooraan een stempel die je leert dat het werd Aangeboden door Milac-Brakel. Slechts weinige soldatenhanden hebben hun geassorteerde ogen dit werk aangeboden ter lektuur. Spijtig, maar begrijpelijk. Je moet een echte literatuurfanaat zijn om op 18 jarige leeftijd dit werk gedurende één dienstplicht te doorworstelen, en geen van alle zuip- en andere orgieën en andere soldateske bezigheden te missen. Milac moest beter geweten hebben.
Jean van der Aa heeft met Niets dan goeds, Grafschriften en andere nonsensgedichten gedaan wat zijn hart hem voorschreef: nonsens tot een glimlachverwekkende verzameling kneden. Ik vind het alleszins heerlijk, het doet me terugdenken aan een les Nederlandse literatuur tijdens mijn derde jaar humaniora, waar we het verschijnsel 'Grafschriften' (epitafen !) in extenso bestudeerd hebben. En dat is me vooral bijgebleven omdat de leraar voortdurend hikkend van het lachen weer een nieuwe 'goeie' debiteerde. Hier rust Hilarion Thans. Altans...
In 1984 mocht dit niemendalletje bij de Novella-uitgeverij te Amersvoort op de makrt gegooid, opgeraapt worden voor twee en een halve Florijn. Vandaag iets goedkoper.
En tenslotte heb ik er nog ééntje voor de lijst "absoluut te lezen": Parsival, de geschiedenis van de graal door Chrestien de Troyes, een Phoenix-Pocket van Standaard Boekhandel. Het werk is weliswaar niet in de klassieke versvorm, maar door Sandkühler in modern proza omgezet. Leest misschien gemakkelijk. We zien wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten