Als de la Boétie dan de nodige aandacht gekregen heeft, mag een historische kanjer als Charles De Gaulle niet op het appel ontbreken. Ik herinner me het paternalistisch genot van mijn vader, telkens hij over een politicus sprak, om de naam van de persoon in kwestie in de mate van het mogelijke gemeenzaam te verkleinen. Waar hij maar kon, voegde hij het sufix "-ke" aan de naam toe, om zo aan te geven dat hij "ze wel op zak had", dat hij wel wist "vanwaar de wind kwam".
Ook Charles de Gaulle verdiende die benadering, maar de twee meter grote militair en politicus droeg uit pure zelfverdediging overal zijn gestalte mee, en aldus spreek je niet van "De Gaulleke", dat was niet mogelijk. Hij werd dus gemeenzaam "Le Grand Charles", Colombey-Les-Deux-Eglises werd Colombey-Les-Deux-Chemises, enzovoort.
De wekelijkse publicatie "En ce temps là: Charles De Gaulle", Publication hebdomadaire, vanaf no. 97, dat de eerste is in de reeks Charles De Gaulle, tot en met nr 114, en dus het 18de deel, gebundeld in een kanjer, die daarna nog nog een massa vervolgen kende, is gigantisch in zijn opzet en geeft met verbeten volledigheid een overzicht van het leven en werk van de Franse militiar en staatsman. Het fotomateriaal is overweldigend, de geschiedkundige waarde ervan is enorm. De gebeurtenissen rond de eerste Wereldoorlog zijn me grosso-modo onbekend, terwijl zijn houding en daden tijdens de tweede Wereldoorlog door mythevorming in een flou gehuld werden, en die door dit tekst-en fotowerk eindelijk een realistisch beeld kunnen krijgen.
Mooi is het vast te stellen dat de uitgave, uiteraard in Franse redactie, hier in België door "Femmes d'Aujourd'hui" gerealiseerd werd. In 1971-1972, vermoedelijke periode van uitgave, was er blijkbaar geen ernstiger Belgische tegenpartij die de waarde van dit historische werk, onder meer gebaseerd op het gigantische graafwerk van André Frossard wist te waarderen en het wilde verdelen. Niets tegen Femmes d'Aujourd'hui, natuurlijk, maar toch, hoe is het mogelijk, waarom moest dit mogelijk zijn?
Ook Charles de Gaulle verdiende die benadering, maar de twee meter grote militair en politicus droeg uit pure zelfverdediging overal zijn gestalte mee, en aldus spreek je niet van "De Gaulleke", dat was niet mogelijk. Hij werd dus gemeenzaam "Le Grand Charles", Colombey-Les-Deux-Eglises werd Colombey-Les-Deux-Chemises, enzovoort.
De wekelijkse publicatie "En ce temps là: Charles De Gaulle", Publication hebdomadaire, vanaf no. 97, dat de eerste is in de reeks Charles De Gaulle, tot en met nr 114, en dus het 18de deel, gebundeld in een kanjer, die daarna nog nog een massa vervolgen kende, is gigantisch in zijn opzet en geeft met verbeten volledigheid een overzicht van het leven en werk van de Franse militiar en staatsman. Het fotomateriaal is overweldigend, de geschiedkundige waarde ervan is enorm. De gebeurtenissen rond de eerste Wereldoorlog zijn me grosso-modo onbekend, terwijl zijn houding en daden tijdens de tweede Wereldoorlog door mythevorming in een flou gehuld werden, en die door dit tekst-en fotowerk eindelijk een realistisch beeld kunnen krijgen.
Mooi is het vast te stellen dat de uitgave, uiteraard in Franse redactie, hier in België door "Femmes d'Aujourd'hui" gerealiseerd werd. In 1971-1972, vermoedelijke periode van uitgave, was er blijkbaar geen ernstiger Belgische tegenpartij die de waarde van dit historische werk, onder meer gebaseerd op het gigantische graafwerk van André Frossard wist te waarderen en het wilde verdelen. Niets tegen Femmes d'Aujourd'hui, natuurlijk, maar toch, hoe is het mogelijk, waarom moest dit mogelijk zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten