Ladies First, First Ladies. Ik heb haar eindelijk in levende lijve ontmoet, haar zware tas naar binnen gedragen, en een kort, vriendelijk gesprekje met haar gehad. Ze was een lieve tante, een madam die haar ding deed, en terug uit het decor van de historische Volkszaal (de Cale) van het Oudenaards Stadhuis verdween, naar de even historische maar mishandelde Markt, waar ze in een monovolume stapte en naamloos ons stadje verliet. Dat was gisteravond.
Vandaag. Ik laat het nog wat verteren. Wat Annemie Struyf doet terwijl ze haar ding doet, maakt een al vlug onuitwisbare indruk op me. Ze praat blijkbaar niet over haar ervaringen, als ze ergens een zaal voltrekt, nee, ze kwettert. Ogenschijnlijk los uit het geheugen, met een woordkeuze die aantoont dat ze het onderwerp dadelijk aan jou wil vertellen: ze gebruikt geen elitaire, erudiete, intellectuele prietpraat, maar gewone mensentaal die je ook kunt horen in de trein als twee dames na de werkuren mekaar hun vakantie-ervaringen vertellen, in een losse, vrijblijvende verteltrant. "En op de volgende foto zie je Imelda. Imelda is een heel bijzondere vrouw. Ze was ooit een heel belangrijk iemand, maar er zijn dingen gebeurd in haar leven. Ze is nu straatarm. Allez, dat beweert ze toch, en je zoudt dat ook kunnen denken, maar in werkelijkheid, naar onze normen, en zeker naar de normen van het merendeel van de mensen die rond haar leven is ze stinkrijk, in het gezelschap van Picasso, Degas en nog vele anderen...".
Dan valt je frank, en je herkent Imelda als de schoenenverterende dame, die ooit de wereld op zijn (en haar) kop gezet heeft in 1983, samen met haar echtgenoot, Ferdinand, op de Filipijnen. Annemie verantwoordt haar keuze: "Ze is een sterke, opvallende, belangwekkende vrouw." Het totale plaatje bevestigt dat.
Sommige verhalen zijn ontroerend, sommige tonen reuzinnen, andere frele en breekbare vrouwen, die zonder het te willen of die bedoeling te hebben, hun leven in een bepaalde richting gedreven hebben, en het leven van andere vrouwen -en mannen- voorgoed gewijzigd hebben.
In recht voor de raapse taal zegt Annemie wat ze te zeggen heeft, draait alleen maar rond de pot als dat het verhaal ten goede komt, noemt een kat een kat. Ze laat in dat typisch vrouwelijke onderwerp, waarbij ze soms op ladies-only-avonden een anders geformuleerd verhaal vertelt, de mannen in hun waardigheid waar het de man-vrouwverhoudingen in andere kulturen aangaat.
De inrichter van die merkwaardige avond was de GROS-Oudenaarde, die jaarlijks een dergelijk evenement op poten zet, in aanloop van de 11-11-11-actie. Joris, de vroegere drijvende kracht achter de plaatselijke Noord-Zuid-beweging zat ook in de zaal en zag zijn werk waardig verdergezet. In dit geval was het echter een gebeurtenis die ik in een boeken-, poëzie- en literatuurblog zeker een plaats wil geven.
Annemie Struyf overtreft, overschrijdt en overklast met haar kwetterstijl de grootste sprekers die we daar al gezien hebben, en dat waren niet de minste. Zij bundelt gedrevenheid voor het portretteren van mensen met eerlijkheid in de beeldvorming, zowel visueel als mondeling. Zij doet veel meer dan alleen maar (en vergeef me die op het eerste zicht denigrerende uitdrukking) het belichten van een aspect van de Noord-Zuid-problematiek, zij betrekt er een ganse wereld in.
Maar voor mij is er nog meer aan de hand: het literaire aspect komt in mijn ogen bijzonder indrukwekkend over. Als literatuurliefhebber benadruk ik hier in deze blog vooral dat aspect. Het gaat namelijk ook over verhalen. Over vertellen. Over tonen en aantonen. Over communiceren, pleiten en overtuigen. Als iemand een boek schrijft, al dan niet met fotomateriaal, moet de eindboodschap toch steeds luiden: ik heb iets te vertellen. En dat doet zij. Met verve. Dit is niet alleen een lezing. Dit is het optreden van een vrouw met een boodschap, een vrouw die bovendien zichtbaar trots is op haar werk.
Het boek dat ik kocht heet "Ladies First, First Ladies" en heb ik aan mijn vrouw laten opdragen en signeren. Iets wat in haar een glimlach deed oplichten, iets dat zij leuk vond. Een geslaagde avond.
Vandaag. Ik laat het nog wat verteren. Wat Annemie Struyf doet terwijl ze haar ding doet, maakt een al vlug onuitwisbare indruk op me. Ze praat blijkbaar niet over haar ervaringen, als ze ergens een zaal voltrekt, nee, ze kwettert. Ogenschijnlijk los uit het geheugen, met een woordkeuze die aantoont dat ze het onderwerp dadelijk aan jou wil vertellen: ze gebruikt geen elitaire, erudiete, intellectuele prietpraat, maar gewone mensentaal die je ook kunt horen in de trein als twee dames na de werkuren mekaar hun vakantie-ervaringen vertellen, in een losse, vrijblijvende verteltrant. "En op de volgende foto zie je Imelda. Imelda is een heel bijzondere vrouw. Ze was ooit een heel belangrijk iemand, maar er zijn dingen gebeurd in haar leven. Ze is nu straatarm. Allez, dat beweert ze toch, en je zoudt dat ook kunnen denken, maar in werkelijkheid, naar onze normen, en zeker naar de normen van het merendeel van de mensen die rond haar leven is ze stinkrijk, in het gezelschap van Picasso, Degas en nog vele anderen...".
Dan valt je frank, en je herkent Imelda als de schoenenverterende dame, die ooit de wereld op zijn (en haar) kop gezet heeft in 1983, samen met haar echtgenoot, Ferdinand, op de Filipijnen. Annemie verantwoordt haar keuze: "Ze is een sterke, opvallende, belangwekkende vrouw." Het totale plaatje bevestigt dat.
Sommige verhalen zijn ontroerend, sommige tonen reuzinnen, andere frele en breekbare vrouwen, die zonder het te willen of die bedoeling te hebben, hun leven in een bepaalde richting gedreven hebben, en het leven van andere vrouwen -en mannen- voorgoed gewijzigd hebben.
In recht voor de raapse taal zegt Annemie wat ze te zeggen heeft, draait alleen maar rond de pot als dat het verhaal ten goede komt, noemt een kat een kat. Ze laat in dat typisch vrouwelijke onderwerp, waarbij ze soms op ladies-only-avonden een anders geformuleerd verhaal vertelt, de mannen in hun waardigheid waar het de man-vrouwverhoudingen in andere kulturen aangaat.
De inrichter van die merkwaardige avond was de GROS-Oudenaarde, die jaarlijks een dergelijk evenement op poten zet, in aanloop van de 11-11-11-actie. Joris, de vroegere drijvende kracht achter de plaatselijke Noord-Zuid-beweging zat ook in de zaal en zag zijn werk waardig verdergezet. In dit geval was het echter een gebeurtenis die ik in een boeken-, poëzie- en literatuurblog zeker een plaats wil geven.
Annemie Struyf overtreft, overschrijdt en overklast met haar kwetterstijl de grootste sprekers die we daar al gezien hebben, en dat waren niet de minste. Zij bundelt gedrevenheid voor het portretteren van mensen met eerlijkheid in de beeldvorming, zowel visueel als mondeling. Zij doet veel meer dan alleen maar (en vergeef me die op het eerste zicht denigrerende uitdrukking) het belichten van een aspect van de Noord-Zuid-problematiek, zij betrekt er een ganse wereld in.
Maar voor mij is er nog meer aan de hand: het literaire aspect komt in mijn ogen bijzonder indrukwekkend over. Als literatuurliefhebber benadruk ik hier in deze blog vooral dat aspect. Het gaat namelijk ook over verhalen. Over vertellen. Over tonen en aantonen. Over communiceren, pleiten en overtuigen. Als iemand een boek schrijft, al dan niet met fotomateriaal, moet de eindboodschap toch steeds luiden: ik heb iets te vertellen. En dat doet zij. Met verve. Dit is niet alleen een lezing. Dit is het optreden van een vrouw met een boodschap, een vrouw die bovendien zichtbaar trots is op haar werk.
Het boek dat ik kocht heet "Ladies First, First Ladies" en heb ik aan mijn vrouw laten opdragen en signeren. Iets wat in haar een glimlach deed oplichten, iets dat zij leuk vond. Een geslaagde avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten