Ik mag, ik mag, ik mag.

Het is zeer lang geleden dat ik nog met zoveel plezier uitgekeken heb naar een beetje verlof. De laatste week was er al een voorbereiding op. De riem lag er al af. Maar de dagelijkse routine moest nog steeds gevolgd worden. Alleen kon het middaguur even verlengd worden, en werd een dikke Gezelle naast de soep gelegd. Of mocht Streuvels zijn goed verpakte woordenwisselingen doorheen de stilte van een zinderende zomer, met als grootste zomerhit het "Agnus Dei", en "Tantum Ergo"met stip genoteerd, afvuren op deze argeloze jongen, die nochtans niet voorzien was op zoveel literaire arbeidsvreugde.

Een ganse maand thuis, of bijna. Wegens ook een beetje het zand tussen de tenen willen voelen. Een ganse maand boeken snuisteren, tuinieren, enige musea begapen, slapen, schrijven als de inspiratie dat wil. Lezen als de pen moe is.

Mijn bibliotheek is aangegroeid. Ik heb een paar belangwekkende werken van zowel Gezelle als Streuvels gekocht, of er mijn oog op laten vallen. Maar zeker ook nog een massa anderen, die mijn hart van vreugde doen slagen overslaan. Dit blogje mag geen toonplaats worden waar ik opzichtig mijn schatten aan de wereld vertoon, maar enige fierheid kan ik mezelf moeilijk ontkennen. Toch wil ik geen kijkkast creëren. Maar evenmin kan ik, net zo min als ik dat kon toen ik mijn bibliotheek in de kiem liet ontstaan, mijn verbazing verbergen als ik zie dat zovele belangwekkende boeken naar me toe komen, zonder dat ze door een geïnteresseerd oog benaderd zijn door hun vorige eigenaars. Andere vertonen dan weer scheuren en vlekken en andere onvolmaaktheden. Ze kunnen de pret niet drukken. Maar toch begrijp ik niet waarom zovele boeken nooit gelezen zijn.

Ik lees niet meer. Ik studeer boeken. Dat is pretentieus van me zo te denken. Maar ik zoek achter ieder woord een tweede betekenis. Ik wil een verklaring vinden. Of geven. En geen periode is daar meer geschikt voor dan een groot verlof. Zodoende moeten trappistlievende medemensen wel even geduld oefenen. Een namiddag op een terrasje zal er ooit wel van komen. Toch zijn deze eerstvolgende drieëndertig dagen aan mezelf, aan mijn vrouw en aan mijn boeken, maar ook aan al die vervelende dagdagelijkse beslommeringen die het voorgaande verzuren, gewijd.

Na elf maanden van moeten, van werken zonder dat ik de groei van hetgeen ik produceer als primordiaal vreugdeverwekkend kan aanzien. Ik moet werken. Maar ja, gelukkig mag ik nog altijd werken. Elf maanden per jaar. En dan komt die ene maand.

Het is vakantie. Het is verlof. Ik mag slapen. Ik mag tuinieren. Ik mag mijn kaktussen verzorgen. Ik mag lezen. Ik mag schrijven. Ik mag fietsen. Ik mag nadenken. Ik mag rusten. Ik mag wandelen. Ik mag zonnen. Ik mag de vaat doen. Ik mag kuisen. Ik mag schilderen. Ik mag mijn hond strelen. Ik mag de schepen van openbare werken uitschelden. Ik mag naar de Ajuinkaai. Ik mag mirabellen plukken. Ik mag aardbeien planten. Ik mag mijn komposthoop bewonderen. Ik mag mijn kiwi's leiden; en mijn passiebloemen ook. Ik mag mijn orchideeën drenken. Ik mag mijn druiven dieven. Ik mag mijn buxus snoeien. Ik mag mijn japanse kerselaar bewonderen. Ik mag mijn klimop wegsnoeien. Ik mag mijn terras herstellen. Ik mag. Eén maand van het jaar mag ik eens iets.

Heel soms, als er even geen maggen aanwezig zijn, zou ik toch een tikkeltje minder willen mogen maggen.