Naar aanleiding van een kort contact dat ik gehad heb (via een ander boekenliefhebber die zo vriendelijk was mijn vraag aan hem door te spelen) met één van Nederlands meest gekende Streuvelskenners, niemand minder dan Bertus Van den Belt, en de daaruit voortvloeiende zoektocht naar gegevens over het bedoelde onderwerp, namelijk vertalingen, kwam ik terecht op een website die op een uitgebreide manier de nog al stroeve wijze van oordeelvorming van Hedwig Speliers over Stijn Streuvels uit de doeken doet.
Ik had al eerder de soms potsierlijke uitlatingen van Speliers opgemerkt in zijn meer populaire werken, maar had eigenlijk geen weet van het feit hoe diep de afkeer van deze onderzoeker en auteur wel zit. En het zit diep, zoals blijkt uit het artikel "Hedwig Speliers en Stijn Streuvels" dat hier kan bekeken worden. De tekst is een weergave van hetgeen er geschreven staat in het jaarboek van het Stijn Streuvelsgenootschap, jaargang 2000, .
Ik ga nu niet verder in op deze polemiek. De reden waarom ik deze webstek aanhaal is omdat in verband met mijn artikel Blumengarten er sprake was van de vertaling van Der graue Reiter van Herbert von Hoerner door Streuvels, en er toch nog enige kleine maar interessante vermeldingen moeten gemaakt worden. Een uitgebreid verslag, zo meldde mij Bertus Van den Belt, is te vinden in het jaarboek van 2009, waar er aan zijn interesse voor Björnsön en aan zijn vertaalwerk en -methode de nodige aandacht besteed is. Bij dezelfde aankoop, waarin ook dit werkje meekwam, zat eveneens het album "Kroniek van ... Stijn Streuvels", dat ik met veel plezier doorbladerd heb, omwille van zijn fotomateriaal, en waarvan ik al de interessante levensbeschrijving aangehaald heb. Daarin had ik diagonaal lezend ook reeds het volgende gegeven teruggevonden, maar niet genoteerd, ondanks het kladblok en potlood in aanslag. Een meeuw die zwevend tegen de wind traag voorbij ons raam zeilde? Een monokini die elegant uit het water oprees? De bijbehorende mep van de hand van mijn echtgenote die me tot intensiever lectuur aanmaande? Ik heb het niet genoteerd, en zet dat nu recht.
In 1941 of '42 vertalen de beide dochters dit verhaal, maar, zo blijkt uit de lectuur van het zeer uitgebreide artikel, onder de hoofding "Een getrukeerd proces", vonden vader Lateur en ook de uitgever Antoon Thiry van "Die Poorte" het beter zijn pseudoniem onder de titel "De grauwe Ruiter" te plaatsen. Het verkocht ongetwijfeld beter, en er moest hoe dan ook brood op de plank komen. Hoe dan ook? Het artikel bewijst op zijn manier dat de methode Speliers alleszins niet tot de broodverwervende activiteiten van Streuvels gerekend kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten