Nee, ik ben gisteren niet teruggegaan naar Gent, dat doe ik wel eens als het zo uitkomt. Maar ik heb zonder het te willen een leugentje in mijn verslag geschreven, dat ik niet onvermeld wil laten.
De Ajuinlei, hé? Ajuinen, dat zijn die guitige Aalstenaars, met hun karnavalaura om zich heen, hun dorst- en jeukverwekkend dialect, en als je korte armpjes hebt zoals ik, zijn beide echt niet grappig, hun Boons socialisme, hun Daensistisch groot hart... Maar de Ajuinlei heeft alleen zijn dialect mee.
Dat leugentje heeft slechts dat mee van de Ajuinlei, dat het me daar niet overkomen is, maar in Oudenaarde, waar het dialect al even dorst- en jeukverwekkend is, en de fotografen bovendien op zondagmorgen op de loer liggen om de argeloze voorbijganger in de maling te nemen. Ik ben één van hun onwillige slachtoffers geworden. Ze zijn nochtans bekend, reken maar, ze zijn befaamd om hun scherpe foto's, die ongenadig aantonen wie je bent. En dan sturen ze je een vriendelijke brief. Een brief waarin ze je eerst uitgebreid identificeren als een burger van deze mooie stad. Om je vervolgens voor de keuze te stellen: ofwel 50 euro betalen voor een trieste foto, ofwel een bezoek brengen aan de plaatselijke politierechtbank.
De Blauwe Fotograaf had weer toegeslagen, hij stelde vast dat ik te snel reed, en klik, dat moment vereeuwigde hij listig. En ik, onwetende boekenliefhebber, snelde verder naar Gent, naar de Ajuinlei, met zijn dorst- en jeukverwekkend dialect. Ik mocht vijf schatten mee naar huis dragen. De zesde is dus vandaag in mijn postbus gevallen.
Een bekeuring van 50 euro. De Blauwe Fotograaf moest eens weten hoeveel literatuur je kunt kopen voor de kostprijs van zijn gratis aangeboden brief, met het listig vermomde verkoopspraatje dat je nog de keuze hebt ook: betalen, of voor de rechter verschijnen. Ik heb vernomen van collega-literatuurliefhebbers dat de laatste optie meestal nog veel duurder is. Ik zal dus maar betalen zeker? Goed, er zijn argumenten die sterk in het voordeel van de Blauwe Fotograaf spreken. Ik deed 63 km per uur op een plaats waar dat maar 50 mag zijn, zelfs gecorrigeerd gaf dat nog 57...
De Ajuinlei ... ze spreken er een dorst- en jeukverwekkend dialect. Zeker weten. Net zoals in Oudenaarde, in de Graaf van Landastraat, ter hoogte van een zeker huisnummer. Ik ga eens in het verleden van die Graaf graven, zeker weten.
De Ajuinlei, hé? Ajuinen, dat zijn die guitige Aalstenaars, met hun karnavalaura om zich heen, hun dorst- en jeukverwekkend dialect, en als je korte armpjes hebt zoals ik, zijn beide echt niet grappig, hun Boons socialisme, hun Daensistisch groot hart... Maar de Ajuinlei heeft alleen zijn dialect mee.
Dat leugentje heeft slechts dat mee van de Ajuinlei, dat het me daar niet overkomen is, maar in Oudenaarde, waar het dialect al even dorst- en jeukverwekkend is, en de fotografen bovendien op zondagmorgen op de loer liggen om de argeloze voorbijganger in de maling te nemen. Ik ben één van hun onwillige slachtoffers geworden. Ze zijn nochtans bekend, reken maar, ze zijn befaamd om hun scherpe foto's, die ongenadig aantonen wie je bent. En dan sturen ze je een vriendelijke brief. Een brief waarin ze je eerst uitgebreid identificeren als een burger van deze mooie stad. Om je vervolgens voor de keuze te stellen: ofwel 50 euro betalen voor een trieste foto, ofwel een bezoek brengen aan de plaatselijke politierechtbank.
De Blauwe Fotograaf had weer toegeslagen, hij stelde vast dat ik te snel reed, en klik, dat moment vereeuwigde hij listig. En ik, onwetende boekenliefhebber, snelde verder naar Gent, naar de Ajuinlei, met zijn dorst- en jeukverwekkend dialect. Ik mocht vijf schatten mee naar huis dragen. De zesde is dus vandaag in mijn postbus gevallen.
Een bekeuring van 50 euro. De Blauwe Fotograaf moest eens weten hoeveel literatuur je kunt kopen voor de kostprijs van zijn gratis aangeboden brief, met het listig vermomde verkoopspraatje dat je nog de keuze hebt ook: betalen, of voor de rechter verschijnen. Ik heb vernomen van collega-literatuurliefhebbers dat de laatste optie meestal nog veel duurder is. Ik zal dus maar betalen zeker? Goed, er zijn argumenten die sterk in het voordeel van de Blauwe Fotograaf spreken. Ik deed 63 km per uur op een plaats waar dat maar 50 mag zijn, zelfs gecorrigeerd gaf dat nog 57...
De Ajuinlei ... ze spreken er een dorst- en jeukverwekkend dialect. Zeker weten. Net zoals in Oudenaarde, in de Graaf van Landastraat, ter hoogte van een zeker huisnummer. Ik ga eens in het verleden van die Graaf graven, zeker weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten