Hoe mooi kan de taal toch zijn, hoe mooi kan een zin zijn als hij, geschreven in een zekere kontekst, plots geïsoleerd raakt en vanuit je blikveld je geest opvult door zijn allesomvattende schoonheid; hoe mooi kan een geschreven zin zijn als hij de kans krijgt je geest te overweldigen en gelezen worden op een wijze zoals lezen eigenlijk niet mag gebeuren: woord per woord. Normaal moet je in koncepten lezen, maar dat gaat me slecht af, omdat ik op de oude ambachtelijke wijze heb leren lezen. Woordjes werden tot zinnetjes gebreid, zinnetjes verlengd met een komma, zinnetjes aan mekaar gebreid tot een kort verhaaltje, tot een kinderboekje, tot een roman. En woord per woord gelezen.
Lezen gebeurt sneller en degelijker door het bekijken van de tekst, en het opnemen van de gedachten van de auteur, zonder de woorden nog veel belang toe te kennen. Dan lees je een turf in een paar dagen. Sta me toe daar bedenkingen bij te hebben, dat is echter nu niet aan de orde.
Soms zijn de woorden belangrijker dan de snelle opname van hun boodschap. Omdat de boodschap af en toe het recht heeft om traag te zijn. Zoals in onderstaand voorbeeld.
De blogger Romenu, die ik eerder reeds encyclopedische eigenschappen toegedicht heb, heeft me dit laten lezen, en ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor. Toen op 23 februari 1995 James Herriot overleed, was dat voor mij een trieste dag. De man, die de veeartsenij tot een hilarische schoonheid verhief, had me menig heerlijk televisiemoment bezorgd. Een zoon schreef over diezelfde dag het volgende:
Lezen gebeurt sneller en degelijker door het bekijken van de tekst, en het opnemen van de gedachten van de auteur, zonder de woorden nog veel belang toe te kennen. Dan lees je een turf in een paar dagen. Sta me toe daar bedenkingen bij te hebben, dat is echter nu niet aan de orde.
Soms zijn de woorden belangrijker dan de snelle opname van hun boodschap. Omdat de boodschap af en toe het recht heeft om traag te zijn. Zoals in onderstaand voorbeeld.
De blogger Romenu, die ik eerder reeds encyclopedische eigenschappen toegedicht heb, heeft me dit laten lezen, en ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor. Toen op 23 februari 1995 James Herriot overleed, was dat voor mij een trieste dag. De man, die de veeartsenij tot een hilarische schoonheid verhief, had me menig heerlijk televisiemoment bezorgd. Een zoon schreef over diezelfde dag het volgende:
It was a cold, crisp, perfect winter's day, one that normally would have had me longing to walk for mile after mile in the clean air. It was a day when I should have felt glad to be alive. The timeless magic of the Dales has always thrilled me but, on that brilliant February day, my mood was one of emptiness, as I knew that I would never again gaze across at those distant hills without a feeling of nostalgia and regret. On that day a great friend had died. His name was James Alfred Wight, a father in whose company I had spent countless happy hours. A man I shall never forget.
Met dank aan Romenu, de link naar zijn blog vind je hiernaast, zoek naar James Herriot. Want zo mooi kan de taal zijn, zo mooi kan een geschreven zin echt zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten