Drie maal lezen: helaas...

Door spijtige omstandigheden ben ik er vandaag niet in geslaagd een boek aan iemand aan te bieden. Omdat ik door die spijtige omstandigheden helaas mijn boek thuis heb gelaten. En vanavond kom ik niet meer buiten.

Maar, heb ik dan geen boek gegeven, ik heb er wel een gekregen! Niet in het kader van deze actie, maar mijn werkgever Infrabel is zo vriendelijk geweest aan elke werknemer van het bedrijf een prachtboek te schenken, in het kader van de viering van 15 jaar hoge snelheidslijn (HSL). Voor elke spoorwegman of -vrouw is dit een prachtgeschenk. Het gaat om twee boekdelen met prachtige, soms bladvullende foto's over het paradepaard van de spoorwegen. Dat geheel zit in een cassette die de zaak moet beschermen.

Uitgerekend vandaag dus kregen de bedienden van onze dienst elk zulk een exemplaar op tafel. Daar ik te laat op mijn werk aangekomen ben, vond ik dus als het ware een pracht van een paasei. Dat paasei heet voluit: HSL - 300 km/u op het Belgische spoor, volumes 1 en 2.

Zelf heb ik een goede band met de mensen, die namens Infrabel het onderhoud van de Belgische HS-lijnen doen, en het boek geeft me dan ook een zeer goed gevoel. Ik heb namelijk gedurende ongeveer 7 jaren voor hen gewerkt, alvorens ik naar andere diensten overgeplaatst werd. Als ik ergens ooit enige betrokkenheid voelde met het werk dat ik deed, dan was het wel daar. Op één of andere manier slaagde men er in iedereen het gevoel mee te geven iets te helpen opbouwen. Dat was daar letterlijk het geval: vanaf nul hebben die mensen in elk stadium van de aanleg van de lijn van Parijs naar Brussel (de Lijn 1), op Belgisch grondgebied uiteraard, onmiddellijk de verantwoordelijkheid voor het onderhoud van elke meter tussen de Franse grens en Halle, later ook tussen Leuven en Ans (de Lijn 2), nog later tussen Luik en de Duitse grens (de Lijn 3), en uiteindelijk ook tussen Antwerpen en de Nederlandse grens (de Lijn 4), op zich genomen. De trajecten worden aangevuld met sporen op de klassieke lijnen, waarvan de HST op sommige plaatsen moeten gebruik maken, zodat er met Brussel als middelpunt, een zeester met 3 armen in gebruik is voor vervoer tegen een maximum snelheid van 300 kilometer per uur. Vanuit de stuurcabine, waarin ik ooit heb mogen meerijden om sommige periodieke testen te doen, geeft dat wel een indrukwekkend zicht.

Als ik dan dit boek bezing als zijnde een prachtstuk, dan zijn er andere collega's, die dat niet vinden: er staat nu reeds een boek op Ebay te koop voor de luttele som van 40 euro. Ik wik mijn woorden, maar vind het toch spijtig. Hoogst spijtig. Je mag natuurlijk iets wat in je eigendom is, verkopen.  Maar het gaat hier ook over trots op een product dat je onrechtstreeks toch hebt mee helpen opbouwen. Of toch net het gebrekt aan trots?

Voor alle duidelijkheid: de HSL (hoge snelheidslijn) is de lijn waarop de HST (hoge snelheidstrein), de trein, rijdt. Let op: in twee woorden, niet op zijn Engels in drie woorden. In het Frans zijn dat respectievelijk de LGV (ligne à grande vitesse) en de TGV (train à grande vitesse). Deze vier afkortingen zorgen reeds gedurende 15 jaar voor een heuse spraakverwarring. Even een inspanning, en je vergeet het nooit meer.

Maar dit boek staat voor mij wel symbool voor mijn beroepsfierheid.