Een lezend echtpaar, dat is rond Nieuwjaar meestal het slachtoffer van de inspiratieloosheid, toestand die het koppel zelf ook jaarlijks overkomt als het erop aan komt een origineel idee te vinden voor de obligate geschenken. Ik haat geschenken geven, ik krijg ze des te liever. Om de paar jaren komt iedereen op hetzelfde idee, en wordt je een mooi boek aangereikt, waarvan verhoopt wordt dat je er bijzonder veel leesplezier van zult hebben.
Dit jaar was het opnieuw boekenbeurs, en de oogst van Nieuwjaar ligt hier voor me. Ik mag niet klagen, de keuze mocht er zijn, de mix was geweldig, de kwaliteit best hoog.
Zo is er Tirza, van Arnon Grunberg, een boek waarvan ik gezworen hed het nooit te kopen. Dat hoeft dus ook niet. Het verloren symbool, van Dan Brown ligt me dan weer meer, hoewel de meningen nogal verdeeld blijken te zijn. Maar elkeen heeft het recht controversieel te zijn in het al dan niet goed vinden van boek en auteur, en ik kan er best mee leven.
Een topper is De schaduw van de wind, van Carlos Ruiz Zafón. Hoe zei ik het ook weer? Ik koop nooit bestsellers? OK, ik heb het niet gekocht, net zoals ik Tirza niet gekocht heb. Toch vind ik het verbazend dat dit boek als negenendertigste druk tot ons komt, terwijl de eerste druk in 2004 gedaan werd. Vorig jaar is er een echte hype ontstaan rond deze auteur. Ik verklaar het duidelijk afkomstig uit een uitgelezen publiciteitscampagne.
Mijn echtgenote is een fervente televisiekijkster, en de volkse topchef Piet Huysentruyt krijgt bij elke gelegenheid waarbij hij zijn gezicht, vooral zijn voorhoofd, en zijn onherbergzaam West-Vlaams dialect tentoonstelt in weer een andere keuken van de mislukkende huiskok van dienst, haar grootste aandacht. Die avonturen verwerkt hij voor televisie in een hilarische reeks eerste hulp-acties, waarbij hij goed voorbereid voor de camera de fouten van de brave huiszondaar in de verf zet, om vervolgens het hopeloos mislukte gerecht in zijn volle glorie, en meestal ook met een licht Huysentruytsausje met de benodigde uitleg over de gemaakte fouten en de rechtzettingen ervan op tafel te brengen.
Zijn eigen restaurant in het geboortedorp van mijn echtgenote heeft niet die grote ogen geworpen, maar door zijn uitstraling heeft hij de televisie overrompeld. Dat heeft tot rechtstreeks gevolg dat hij gigantische oplagen haalt met zijn SOS Piet-boekenreeks. Lannoo doet er ook goede zaken mee, VTM Books eveneens. De zeer mooie uitgaven verkopen als zoete broodjes, en Huysentruyt is in 2009 zelfs de grootste verkoper van boeken geweest in Vlaanderen. De man heeft meer verdiend als auteur dan als kok, en ik doe daarmee geen afbreuk aan zijn vakkundigheid. Deze vaststelling is dan ook geen vorm van respectloosheid, integendeel.
Marleen Temmerman heeft als gynaecologe een ijzersterke reputatie opgezet, en heeft het geluk gehad bij een aantal aangelegenheden deskundige uitleg te moeten of mogen verschaffen betreffende alles wat te maken heeft met de menselijke voortplanting. Het moest dan ook zo zijn: het obligate boek over het obligate onderwerp. Vooral de problematiek van de over het algemeen als te oud beschouwde dames als het op kinderen krijgen aankomt, heeft haar reputatie gevestigd: zij verkondigde een zeer duidelijk onderbouwd standpunt, en verdedigde met verve de mogelijkheid op latere leeftijd nog aan kinderen te beginnen. Het spreekt vanzelf dat deze mediatieke dame met onbetwistbare kennis van het onderwerp bij elke gelegenheid haar zeg heeft in de debatten over "de dingen waar vroeger niet mocht over gesproken worden". Bekentenissen uit de onderbuik is nu niet echt mijn ding, mijn echtgenote is er zeer tevreden mee. En ik dus ook. Maar het is bijna een bestseller...
Het boek echter dat mij het meest plezier gedaan heeft, is het Ruimtedagboek van Frank De Winne. Onze nationale trots heeft zes maanden in de ruimte rondgezworven, en om haar tijd te doden heeft zijn echtgenote zijn dagboek bijgehouden, weliswaar met een hand hulp van Herman Henderickx, Tijs Mauroo en Boudewijn Van Spilbeeck. Het absolute hoogtepunt van de ruimtesaga is de reis van De Winne voor mij niet: de landing op de maan heeft mij destijds te zeer wakker gehouden, en de oude prentenboekjes met de eeuwige helden en hun onwaarschijnlijke vervoermiddelen behouden voor mij de glans van het verleden, en de romantiek van de grote ontdekkingstochten. Ik betreur het zelfs dat Armstrong bij zijn landing niet geconfronteerd werd met leuke buitenaardse wezens, die hij met kralen en spiegels had kunnen omkopen. Maar het is nog niet gezegd dat we dat niet toch nog zullen meemaken, als ze naar Mars gaan. Het is echter een boek om te koesteren.
Zo is Nieuwjaar dan toch nog goed verlopen: van deze 17 centimeter lectuur wil ik er wel 10 voor mijn rekening nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten