Niet langer dan een paar dagen geleden heb ik me eens lekker laten gaan, toen ik het over sport had. Wie mijn blog langer leest, weet reeds dat ik ondanks mijn gebrek aan interesse voor het louter sportieve, niet langs een boek zal kijken dat sportieve onderwerpen behandelt. Zo heb ik een soort van encyclopedie van de wielrennerij, medesamengesteld door Eddy Merckx, op mijn zolder staan, vanwege de namen en foto's die erin beschikbaar staan.
Bij mijn recente aankoop van de kleine Snoeck's Almanak 1970 valt mijn oog op een artikel, van de hand van niemand minder dan Willem Van Wijnendaele, sportkenner en -verslaggever. Hij heeft het in zijn artikel over Fausto Coppi, een renner die in de jaren '50 hoge ogen gooide, en hier in Vlaanderen een aanbeden persoon(lijkheid) was. Willem Van Wijnendaele trekt die lijn door, en komt onvermijdelijk op Eddy Merckx uit, die hij als kenner onmiddellijk op zijn juiste waarde weet te schatten.
Het is een mooi artikel, waarin de schrijver niet kan verstoppen dat Algemeen Nederlands niet zijn beste kant is, maar nog minder dat hij er zich niet voor schaamt al zijn emoties te tonen als het sportaangelegenheden betreft. Ik citeer even:
Begrijpt u nu waarom ik op 30 maart 1969 de onvergetelijkste dag uit mijn reportersloopbaan heb beleefd? Ik heb die zondag ook iets gedaan waarover ik mij thans wel en beetje schaam. Ik verloor aan het slot van de Ronde van Vlaanderen mijn zelfbeheersing. Ik liep op de winnaar toe en kuste hem. Het was sterker dan mezelf. Ik moest mijn geluk kwijt en mijn geestdrift, ook mijn dankbaarheid.
Als ik dan een keer uit de sloef geschoten ben in mijn onverschilligheid voor sportieve gebeurtenissen, dan moge dit de veruiterlijking zijn van mijn andere kant: laat iedereen die ervan houdt, dit mogen tonen op de spontane, en vooral niet storende wijze zoals Willem Van Wijnendaele hier doet: eerlijk, mooi en voor niemand hinderlijk. Aan dat laatste ontbreekt het supporters nog al eens.
Wat Van Wijnendaele echter niet kon voorspellen, was de hoge vlucht van de carrière van Eddy Merckx, de bedoelde winnaar die zijn kussen moest in ontvangst nemen. Hij voorspelde terecht een grote carrière, waarbij hij zeer rechtlijnig zei dat de dag zou komen dat hij Coppi zou onttronen als ronderenner, maar de panache waarmee dat gebeurde heeft hij nooit kunnen voorzien. Deze zoon van de legendarische Karel (Koarele) overleed in 1973, en heeft het einde van de wielercarrière van Eddy niet meer meegemaakt. Hoe zou hij er dan over geschreven hebben?
Als volgende week hier in de stad de wereld weer op zijn kop staat, omdat uitgerekend op Paasdag de vroeger (en nu nog steeds) zo genoemde Ronde van Vlaanderen meerdere malen in vele lussen rond en door Oudenaarde trekt, is dat een moment voor mij om ongestoord aan mijn computer te zitten. Alleen de doortocht over de Koppenberg, en de finale zullen me even naar het televisietoestel kunnen lokken.
Als echter in een populair blaadje enige bladzijden terug te vinden zijn van een persoonlijkheid als Willem Van Wijnendaele, dan moet ik die als lezer toch van a tot z nakijken. Het is prettige literatuur, en eerlijk, 1970 ligt toch niet zo ver achter ons; het taalgebruik is hier en daar hilarisch. De kleine Snoeck's Almanach is eigenlijk het bekijken niet waard, de uitgeverij heeft dat uiteindelijk begrepen, en de amechtige dagklapperij van de voorhistorische kalender - almanach, met zijn volkomen uit de lucht gegrepen weervoorspellingen, zijn bedroevende heiligenbesprekingen, de eindeloze reeks van opsommingen van markten, kermissen en andere hoogstbelangwekkende gebeurtenissen naar de literaire vuilnisbakken verwezen. Men concentreerde zich meer en meer op de "grote" Snoecks , en ik meen te weten dat de uitgeverij dat ook nodig had: een jonge vernieuwer met visie aan het hoofd, die een kwaliteitsproduct op de markt gegooid heeft, waarover ik hier reeds enige keren met veel lof meen gesproken te hebben. Het was een opluchting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten