Een heel kort bericht, want ik moet eigenlijk al lang in mijn bed liggen. Het is al morgen, en gisteren is voorbijgevlogen zonder ik mijn eigen ding heb kunnen doen. Spijtig.
Maar deze 4 boeken zijn opnieuw bestemd om de rest, of hopelijk een deel van hun carrière bij mij door te brengen.
De grote Snoecks 84 ligt hier naast mij, en begint met Snoecks literair. Eén van mijn absolute favorieten, die eigenlijk in deze blog niet de plaats gekregen heeft die hij verdient, is Màrquez. Net zoals De Hartog mij op 17 of 18 jarige leeftijd de keel heeft dichtgenepen, heeft Màrquez dat gedaan toen ik pas getrouwd was. Was het Liefde in tijden van cholera, of Honderd jaar eenzaamheid, iets heeft toen bij mij een draad doorgesneden, en een nieuwe draad gelegd, naar twee totaal verschillende punten. Mijn leven en mijn gedachten over literatuur, maar ook over menselijke verhoudingen, over het menselijk bestaan in het algemeen, een nieuwe vorm gegeven. Datzelfde heeft een paar jaar later L.P. Boon ook gedaan, met Pieter Daens, maar ook met figuren zoals Mijnheerke Brys en zijn menigvuldige kornuiten, die in De Kapellekensbaan en te Termuren ronddartelen. Hoe komt een eenvoudige arbeider toch erop om zo diep te graven in het naakte menselijk bestaan. Mieke Maaike, een sletje dat tienmaal zo mooi is als Lolita van Nabokov, of als Nana van Zola. Schrijvers uit totaal verschillende omgevingen, totaal verschillende ismen, totaal verschillende benaderingen van de (slechte, of ten minste onrijpe) vrouw, van de naïeve of scherpzinnige volksmens.
Dat kan alleen verklaard worden door zijn Aalsterse wortels, waar sociale gevoelens inVlaanderen het tienvoudige waren van de rest van dat land. Zo ook met Màrquez. Hij was een journalist, die een passie had voor het verklaren van onverklaarbaar menselijk gedrag. En hij schreef dat neer in boeken die naast zijn fijne humor, je ook een gevoel van verlatenheid meegaf, een gevoel dat die mensen fout reageerden, maar je kunt het hen niet vertellen. Je ziet ze in hun menselijke ongeluk lopen, en de schijver schermt hen af: niet voederen!. Het verhaal Het vliegtuig met de schone slaapster is er één dat ik meen gelezen te hebben, maar ik kan me er niets meer bij voorstellen. Herlezen dus. En zelfs als ik het niet gelezen blijk te hebben is het nog steeds een mooie herinnering. Want het is Màrquez.
Tegelijkertijd staat er van Jeroen Brouwers De zondvloed in. Ik ben argwanend als het over Brouwers gaat, omdat hij me zwaar teleurgesteld heeft met zijn vervloekte boek Bezonken rood. Maar toch maar lezen, wie weet of ik mijn mening niet moet herzien.
Een leuk detail: zonder het te zien, zijn de illustraties bij dit compartiment van de kalender van Snoeck gemaakt door ene Jan van Riet, hopelijk is hij dezelfde Jan van Riet van wie ik hier het dichtbundel Staat van beleg voor me liggen heb. werk uit 1978, in opdracht van BRT1. Diezelfde Jan Van Riet heeft ook in samenwerking met Hugo Claus Zeezicht gemaakt, werk dat ik in dubbel in mijn afdeling Poëzie op zolder liggen heb. Altans, ik hoop dat het dezelfde Jan van Riet is.
Puur voor de schoonheid gekocht: Kalligrafie van A tot Z, door Timon Stevens, een leidraad voor het schrijven en tekenen van letters en teksten, uitgegeven bij cantecleer. Ik herinner me een collega die kon kalligraferen, en wondermooie teksten kon schrijven. Een kunst waarvan ik nu tenminste een handboekje liggen heb, zodat ik er toch al de geur van kan opsnuiven.
En dan het belangrijkste werk van vandaag: Zoology, van Dorit-Walker-Barnes, een standaardwerk van Saunders College Publishing. Een pil van meer dan drie kilo, maar met een intrigerende aanpak. Reeds vanop de eerste bladzijden wordt er een regelrechte aanval op het creationisme gelanceerd, en dat is uit de pen van Amerikaanse (ook wetenschappelijk gevormde) auteurs vloeiend, een daad van onverholen moed. Maar ook de rest is voldoende om het een prachtwerk te moemen.
Maar deze 4 boeken zijn opnieuw bestemd om de rest, of hopelijk een deel van hun carrière bij mij door te brengen.
De grote Snoecks 84 ligt hier naast mij, en begint met Snoecks literair. Eén van mijn absolute favorieten, die eigenlijk in deze blog niet de plaats gekregen heeft die hij verdient, is Màrquez. Net zoals De Hartog mij op 17 of 18 jarige leeftijd de keel heeft dichtgenepen, heeft Màrquez dat gedaan toen ik pas getrouwd was. Was het Liefde in tijden van cholera, of Honderd jaar eenzaamheid, iets heeft toen bij mij een draad doorgesneden, en een nieuwe draad gelegd, naar twee totaal verschillende punten. Mijn leven en mijn gedachten over literatuur, maar ook over menselijke verhoudingen, over het menselijk bestaan in het algemeen, een nieuwe vorm gegeven. Datzelfde heeft een paar jaar later L.P. Boon ook gedaan, met Pieter Daens, maar ook met figuren zoals Mijnheerke Brys en zijn menigvuldige kornuiten, die in De Kapellekensbaan en te Termuren ronddartelen. Hoe komt een eenvoudige arbeider toch erop om zo diep te graven in het naakte menselijk bestaan. Mieke Maaike, een sletje dat tienmaal zo mooi is als Lolita van Nabokov, of als Nana van Zola. Schrijvers uit totaal verschillende omgevingen, totaal verschillende ismen, totaal verschillende benaderingen van de (slechte, of ten minste onrijpe) vrouw, van de naïeve of scherpzinnige volksmens.
Dat kan alleen verklaard worden door zijn Aalsterse wortels, waar sociale gevoelens inVlaanderen het tienvoudige waren van de rest van dat land. Zo ook met Màrquez. Hij was een journalist, die een passie had voor het verklaren van onverklaarbaar menselijk gedrag. En hij schreef dat neer in boeken die naast zijn fijne humor, je ook een gevoel van verlatenheid meegaf, een gevoel dat die mensen fout reageerden, maar je kunt het hen niet vertellen. Je ziet ze in hun menselijke ongeluk lopen, en de schijver schermt hen af: niet voederen!. Het verhaal Het vliegtuig met de schone slaapster is er één dat ik meen gelezen te hebben, maar ik kan me er niets meer bij voorstellen. Herlezen dus. En zelfs als ik het niet gelezen blijk te hebben is het nog steeds een mooie herinnering. Want het is Màrquez.
Tegelijkertijd staat er van Jeroen Brouwers De zondvloed in. Ik ben argwanend als het over Brouwers gaat, omdat hij me zwaar teleurgesteld heeft met zijn vervloekte boek Bezonken rood. Maar toch maar lezen, wie weet of ik mijn mening niet moet herzien.
Een leuk detail: zonder het te zien, zijn de illustraties bij dit compartiment van de kalender van Snoeck gemaakt door ene Jan van Riet, hopelijk is hij dezelfde Jan van Riet van wie ik hier het dichtbundel Staat van beleg voor me liggen heb. werk uit 1978, in opdracht van BRT1. Diezelfde Jan Van Riet heeft ook in samenwerking met Hugo Claus Zeezicht gemaakt, werk dat ik in dubbel in mijn afdeling Poëzie op zolder liggen heb. Altans, ik hoop dat het dezelfde Jan van Riet is.
Puur voor de schoonheid gekocht: Kalligrafie van A tot Z, door Timon Stevens, een leidraad voor het schrijven en tekenen van letters en teksten, uitgegeven bij cantecleer. Ik herinner me een collega die kon kalligraferen, en wondermooie teksten kon schrijven. Een kunst waarvan ik nu tenminste een handboekje liggen heb, zodat ik er toch al de geur van kan opsnuiven.
En dan het belangrijkste werk van vandaag: Zoology, van Dorit-Walker-Barnes, een standaardwerk van Saunders College Publishing. Een pil van meer dan drie kilo, maar met een intrigerende aanpak. Reeds vanop de eerste bladzijden wordt er een regelrechte aanval op het creationisme gelanceerd, en dat is uit de pen van Amerikaanse (ook wetenschappelijk gevormde) auteurs vloeiend, een daad van onverholen moed. Maar ook de rest is voldoende om het een prachtwerk te moemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten